Baribal eða svartur björn (lat. Ursus americanus) - venjulegur íbúi í Norður-Ameríku, sem er að finna þar frá Kyrrahafi að Atlantshafsströndinni, frá Alaska til Mið-Mexíkó. Það býr í öllum kanadískum héruðum og í 39 bandarískum ríkjum af 50. Það er frábrugðið hinni frægu björn eftir minni stærð, höfuðformi, stórum kringluðum eyrum og stuttum hala.
Hæðin við herðakambinn við baribalið er um það bil metra, líkamslengd fullorðins karlmanns er á bilinu 1,4 til 2 metrar, þyngdin er frá 60 til 300 kg, þó 1885 hafi skotveiðimenn skotið á karlkyns svartbjörn sem vegur 363 kg. Konur eru aðeins minni - líkamslengd þeirra er 1,2-1,6 metrar með þyngd 39-236 kg. Það eru 16 undirtegund baribal sem eru verulega mismunandi að stærð og þyngd.
Eins og þú gætir giskað á að skinn svört bjarnar sé hreinn svartur, aðeins í andliti eða brjósti getur verið hvítur blettur. Í Kanada og í vesturhluta Mississippi-árinnar finnast þó brúnir baríbalar. Að auki er það vitað að brúnir og svartir hvolpar geta fæðst samtímis í einum björn.
Athyglisvert er að á þremur litlum eyjum sem staðsettar eru við strendur Breska Kólumbíu eru svartir björn ull ... hvít eða gulhvít. Þeir eru kallaðir hér hvít eyja eða Kermod ber. Þessir klúbbfótar hafa komist með forvitnilega leið til að fiska: þeir frjósa fyrir ofan vatnið og sýna vandlega ský og búast við því að fiskurinn synti í átt að þeim. Sennilega hummuðu þeir sig á þessum tíma: „Ég er ský, ský, ský, ég er alls ekki björn!“ Engin furða að frumgerð Winnie the Pooh var einmitt baríbarinn! Það fyndna er að fiskurinn trúir þeim og syndir nógu nálægt, leyfir sér að fanga.
Baribals með svörtum skinnum geta ekki nýtt sér þetta bragð, svo þeir neyðast til að elta fiskinn sjálfan. Kannski þess vegna finnst þeim gaman að borða plöntumatur, skordýr og mjög sjaldan sorp og ávexti. Þessir berir elska hnetur, ber, rós mjaðmir, túnfíflar, smári og aðrar jurtir. Stundum ráðast þeir á búfénað, eyðileggja apíaries og Orchards.
Almennt eru baríbalar ekki eins ágengir og grizzlies. Þegar þeir hitta mann, kjósa þeir að flýja á brott, en alla tuttugustu öldina hafa verið skráð 52 tilfelli af árásum svartbjarnar á banvænu fólki, svo enn ætti að óttast þau.
Baribals vita hvernig á að klifra upp tré og svívirða ekki ávexti, svo að þykjast vera dauður eða klifra upp háar greinar fyrir augum þessa bjarnar (eins og í tilviki grizzly bjarnar) er alveg ónýtt. Reyndir veiðimenn mæla með að reyna að hræða hann með miklum hávaða. Betra er að labba bara ekki þar sem baríbarnir vilja reika.
Svartbjörn leiðir sólsetur lífsstíl, þó að þeir geti veidd dag eða nótt. Þau búa ein, nema konur með hvolpa. Á veturna falla þeir í dvala, leggja í hellar, kljúfa kletta eða undir rótum trjáa. Stundum grafa þeir bara lítið gat fyrir sig og leggjast í það á fyrsta snjónum. Þeim finnst gaman að gróðursetja þurr lauf og gras fyrir mýkt.
Strax eftir að hafa vaknað byrja baríbararnir að parast. Meðganga þróast ekki strax, heldur aðeins síðla hausts. Og jafnvel þó að hún beri upp nóg af fitu. 2-3 hvolpar fæðast á veturna þegar móðir þeirra sefur hljóð. Þessar 200-450 grömm af brauðmylsnum finna sjálfar leið sína til hlýrar og ríkrar mjólkur og um vorið vega þær frá 2 til 5 kg. Alls staðar sem þeir fylgja móður sinni og læra af veraldlegri visku hennar. Þeir yfirgefa hana aðeins á næsta ári, þegar tími er kominn til næstu pörunar.
Baribals lifa í náttúrunni í um 10 ár, í útlegð þrefaldaðist þetta hugtak.